بر برادر چه با وفاست معصومه
من چه گویم به مدحت و وصفش
فاطمی خلق و پر عطاست معصومه
در کمالات و در صفات جمیل
همچو زهرا خدا نماست معصومه
عاشق و یاور امام رئوف
جان به کف بر رضا فداست معصومه
چون رضایش رئوف و رحمان است
در کرم همچو هل اتی ست معصومه
امشب از شوق سرخوش و شادم
چون به درد دلم دواست معصومه
ذیقعده 1420
ای رمز وجود ای وجود بی حد
بنموده طفیل هستیت خلق چنین
هر ممکنی از وجود خلاق احد
بر کوثر و ساقی ولایت صلوات
بر آنکه بود قاتل زهرا لعنت
بر فاطمه با عشق و ارادت صلوات
ای علت ایجاد و وجود و موجود
ای آینه حضرت وهاب ودود
تو رمز تبلور حدوثی زهرا
ای کوثر دریای احد حضرت رود
باز این دلم خریدی و شرمنده تر شدم
من عبد بودمت که چنین بنده تر شدم
از کربلا رسیده ام اکنون امیر عشق
از جرعه ولای تو آکنده تر شدم
ای پیر و مقتدای همه یا ابوتراب
گر زنده ام به عشق تو من زنده تر شدم
شرم حضور می کشد آخر گدای تو
از ذره پروری تو شرمنده تر شدم
پرپر چو مرغ می زنم از عشق تو علی
بنگر ز مرغ بسمله پر کنده تر شدم
امشب بود ندایم، ابکی لضیق لحدی
در شور و در نوایم، ابکی لضیق لحدی
یاد آورم فشار قبرم، به لحظه مرگ
یا رب شنو صدایم، ابکی لضیق لحدی
ظلمت مرا گرفته، وحشت مرا گرفته
این گشته ذکر نایم، ابکی لضیق لحدی
مولا ز لطف وجودت، بر من ترحمی کن
بنما ز غم رهایم، ابکی لضیق لحدی
نامه سیه شدم من، غرق گنه شدم من
من عبد بی وفایم، ابکی لضیق لحدی
امیال و آرزوها، یارب مرا زمین زد
زندانی هوایم، ابکی لضیق لحدی
دل گشته تار و خاموش، شد با گنه هم آغوش
اندر پی شفایم، ابکی لضیق لحدی
رفته ز کف نیازم، کو لذت نمازم
مانده فقط برایم، ابکی لضیق لحدی
امشب دگر نخوابم، اندر پی جوابم
العفو ای خدایم، ابکی لضیق لحدی
18 شعبان 1419
سوی تو شد نگاهم، یارم فقط تو هستی
هر شب به یک بهانه، کوبم دری ز لطفت
آری گدای راهم، یارم فقط تو هستی
من معتذر به عفوت، گردیده ام الهی
بنگر که عذر خواهم، یارم فقط تو هستی
بر این همه خطا و، جرم ز حد گذشته
رحمی که رو سیاهم، یارم فقط تو هستی
گر من بدی نمودم، تو چاره ساز من باش
بنگر به ذکر آهم، یارم فقط تو هستی
گردست من نگیری، جز تو کسی ندارم
بی تو به قعر چاهم، یارم فقط تو هستی
گر آبرو ندارم، با مرتضی بیایم
بخشی همه گناهم، یارم فقط تو هستی
18 شعبان 1419
اسیر خم و پیچ مویت شده
نگاهت مکن از گدایت دریغ
نگر ساکن باغ کویت شده
منم جرعه نوش می از باده ات
دلم تشنه آّب جویت شده
منم دست خالی به کنج بهشت
امیدم شده دست و سویت شده
فدای نسیم سحرگاه کویت
که جنت گلش مست بویت شده
رضا جان چه گویم ز روی مهت
که یوسف خریدار رویت شده
به « حیران » کویت نما یک نظر
که کار دلش جستجویت شده
کند رسوا عدویت صبر زینب
الا ای آنکه فرق تو شکسته
سرت بر روی کعب نی نشسته
فدای آن سر بشکسته تو
به قربان لبان بسته تو
به قربان تو و نیمه نگاهت
فدای زخمهای سجده گاهت
حسین ای قاری نیزه نشینم
هلال یک شبه ای مه جبینم
بیا بنگر به این محمل نشینان
هراسان سوی تو چشم یتیمان
نمی گویم تکلم کن تو با من
کلامی گو به طفل خود که دشمن
به ضرب سیلی و هم تازیانه
دوانیده به کوفه ظالمانه
بخوان قرآن و رسوا کن عدو را
بده جامی ز می بشکن سبو را
بخوان قرآن بگو اسلام ماییم
بگو ما اهل بیت مصطفاییم
بخوان قرآن که قرآن یار گردد
سه ساله دخترت بیدار گردد
صدای ناله دخت سه ساله
گمانم باز او در انتظار است
ز هجر روی بابش بی قرار است
گمانم خواب بابش را دوباره
رقیه دیده با آن جسم پاره
صدای ناله اش پیچیده در شهر
نموده خواب را بر چشم خود زهر
کند از سوز دل اینگونه آوا
بدین سان درد و دل با پور زهرا
پدر ای نور چشمان تر من
بیا بنشین تو اکنون در بر من
دگر صبرم به پایان است بابا
مرا با خود ببر در نزد زهرا
چنین می گفت آنکه خورده سیلی
پدر بنگر که رویم گشته نیلی
چنانکه رازها می گفت با گل
به ناگه روبرو شد گل به بلبل
خرابه شور و حال تازه دارد
رقیه با پدر آوازه دارد
الا ای مصحف خونین زینب
پدر خوش آمدی در این دل شب
بگو بابا چرا رنگت پریده
گلویت از چه اینگونه بریده
به ناگه شد صدای ناله خاموش
بیا عمه که خواهر رفته از هوش
خرابه پر ز غوغای دگر شد
دل « حیران » به کویش رهسپر شد
