سیزدهم رمضان

سیزده روز ز ماه رمضان می گذرد
حیف باشد که چنین است و چنان می گذرد
تا که وقت است بیا توبه ی نصوحی کن
چون زمان می گذرد آه زمان می گذرد

دوازده رمضان

طی گشته ماه رحمت و با قلب پر زسوز

چشمم به راه مانده دوازده شبانه روز

ای آخرین امید بشر ای دوازده

آیا نظر به رو سیهان می کنی هنوز؟

دهم رمضان

یک دهه از رمضان رفت و دلم باز نشد

عقدهای دل تنگم به تو ابراز نشد

ترسم این است که گویم به خودم آخر ماه

از چه پایان غم هجر تو آغاز نشد 

مانند کوه

 

مانند کوه پشت وپناه پیمبری

بر مصطفی تو همسر وبر شیعه مادری

عالم دخیل سفره ی احسان و جود تو

اسلام را تو منجی و همواره یاوری

آن ثروتی که داده خداوند دست تو

دادی به استواری دین دست دیگری

حاتم رسیده بهر گدایی به محضرت

از بسکه در کرامت از او سبقه می بری

این زهد و این کرامت واین بذل مالها

کافی است تا که گویمت از عالمی سری

ای جان فدای غصه ی وقت غروب تو

آهت کشیده آتش از اینجا به مشتری

اینکه کفن نداری و قلبت شکسته است

کرده کنون ز اهل سماوات دلبری

جبریل آمده دوسه قطعه کفن به دست

این تحفه ی خداست به رسم دلاوری

من مادری به غیر تو مادر نیافتم

والله به جز تو نیست به اسلام مادری

هفتم رمضان

هفتم هر ماه دلم مضطر است

یاد گلوی کوچک اصغر است

در رمضان غم دو برابر شده

آب در این ماه گوارا تر است

ابراهیم بن رسول الله

کوه در سوگ فراق تو ندارد طاقت

پسرم بوده ای و داغ تو گشته قسمت

خواستم همچو گلی سیر ببویم رویت

اجلت آمد و تقدیر ندادم مهلت

ای فدایی حسینم پسرم ابراهیم

آمدی دلبری از من بنمودی رفتی

از حسادات عدو پرده گشودی رفتی

توهم از" توطئه ی قومِ یهودی" رفتی

قطره ای آمده بودی و چو رودی رفتی

ای فدایی حسینم پسرم ابراهیم

شورشی بر دل پر شور پدر شد برپا

داده ام اذن فدایی شدنِ جانت را

کرده ام نسخه ی مرگ تو به دستم امضا

تو شدی هدیه ی من در صدف عاشورا

ای فدایی حسینم پسرم ابراهیم

شب نهم

شعر شب نهم

نهمین شب رسیده ای یاران

شب جانان شب جهانداران

شب شور و شب دل افروزی

شب سقّا ،شب سپه داران

ای خماران همه بپا خیزید

شب دلبر رسیده،دلداران

این چه عطریست در فضا امشب

که وزیده ز کوی عطاران

نرخ بازار یوسفان بشکست

ورشکسته شدند تجّاران

این ترنج ها اثر ندارد که-

-دشنه آمد به دست حضّاران

سینه ها چاک چاک او گردید

همه حکّاک همچو حجّاران

نام او نقش سینه ها گردید

مست او گشته پیر خمّاران

همه در صف به قصد رویت او

ولوله در میان زوّاران

دلبری کرده او ز ماه برین

الدخیل ای قرار ام بنین

یا ابالفضل ای گل حیدر

همچو مولا تویی تویی صفدر

در حماسه کسی حریفت نیست

ذولفقارت زابرویت یک پر

مژه هایت بلند و پی در پی

زده آتش به جان صد لشکر

چهره درهم کشیده، ای عبّاس

غم دشمن شدی ،یل خواهر

ای وفا داری تو سرلوحه

ادب از نخل تو گرفته ثمر

زائران حریم تو سرخوش

همه مست طواف روی قمر

ماه نورانی بنی هاشم

من گدایم گدای تو دلبر

این گدایی مرا شرف داده

تاج شاهی مرا بود بر سر

امشب از محضرت حرم خواهم

دوری تو زده به جان آذر

حک شده بر رخم به اشک جبین

الدخیل ای قرار ام بنین

الدخیل ای دخیل تو عالم

جنّیان و ملائک و آدم

حور وغلمان،پری و هرچه که هست

کرده بر آستان تو، سر، خَم

انبیا، اولیا و اهل خدا

با تو گشتند با خدا همدم

فانی قرب حق شدی عبّاس

حیف فرقت چنین شده درهم

دستهایت ز شانه افتاده

کم شدی ای زیاد من کم کم

با چه حالی به خیمه برگردم

کمرم شد خمیده از این غم

داغ تو می کشد مرا آخر

که نباشد به زخم تو مرهم

دشمنانم اگر مرا نکشند

می کشد این مصیبت اعظم

حرفی آخر بزن مرا کشتی

باز کن پلک ناز خود از هم

ای دلاور شدی تو نقش زمین

الدخیل ای قرار ام بنین

نا امیدانه شاه می آید

گاه بنشسته ،گاه می آید

پهلویش را گرفته با یک دست

خسته و بی پناه می آید

دم خیمه سکینه اش می گفت

عمه جان ذوالجناح می آید

به گمانم پدر خمیده شده

پس چرا بی سپاه می آید؟

ماه ام البنین کجاست پدر؟

مژده آور که ماه می آید

اهل خیمه همه هراسانند

پس عمو کی زراه می آید؟

از عطش آنچنان شده، در چشم-

-آسمان هم سیاه می آید

ساعتی بعد بر لب گودال

شمر هرزه نگاه می آید

ناله هایی ز مادرش زهرا

با دو صد سوز و آه می آید

یاسهایش شده بنفشه جبین

الدخیل ای قرار ام بنین

حسین رضایی(حیران)