مدح و مرثیه امام حسن علیه السلام

یا حسن ای کلید رحمت حق

یا حسن ای کرم ز تو منشق

 

یا حسن یاورِ تهی دستان

یا حسن می فروشِ ما مستان

 

یا حسن ای تو ساغرِ عشقم

یا حسن پیر عشق و سر مشقم

 

یا حسن جرعه ای به جامم ده

یا حسن از مِیَت به کامم ده

 

از همان می که آبرو دارد

از جمالِ تو گفتگو دارد

 

از همان مِی، که آبِ زندگِیَست

هر که نوشد اسیر بندگِیَست

 

مِی نگو، عشقِ پاکِ داور گو

می نگو، دل به دستِ دلبر گو

 

می نگو، عاشق خدا گشتن

می نگو، در حسن فنا گشتن

 

می نگو، وصفِ آن جمالِ حسن

می نگو، محو درکمالِ حسن

 

می نگو، آنچه مست می سازد

هستی و هر چه هست می بازد

 

معنی دیگرش خدا دیدن

حرف عشق از لب تو بشنیدن

 

حرف عشقِ تو، جان بسوزانَد

چشم هر شیعه را بگریانَد

 

عاشقان از غمِ حسن گویم

بهر عشقش، دُرِ سخن گویم

 

عشقِ او هست، دختِ پیغمبر

یار عشقِ حسن بُوَد حیدر 

 

دشمنِ عشقش، آتشی افروخت

خانۀ عشق او به آتش سوخت

 

عشقِ او در مدینه ویران شد

زخمیِ کینه گشت و نالان شد

 

یارِ عشقش، غریب و تنها گشت

دست بسته، میان اعدا گشت

 

یارِ عشقش، به کنجِ خانه نشست

زد گره دست و، دورِ زانو بست

 

یارِ عشقش، دگر نداشت کسی

ناله ها بهرِ چاه داشت بسی

 

لیک این صحنه ها، حسن دیده

درد دلهایِ امام، بشنیده

 

شاهدِ کوچه ها و سیلی، اوست

شاهدِ گلعذارِ نیلی، اوست

 

شاهدِ دستِ بستۀ بابا

شاهدِ تازیانه بر زهرا

 

دیده مادر به خاک افتاده

جای گوشواره چاک افتاده

 

دیده او، نقشِ بی وفایی را

دیده او، لحظۀ جدایی را

 

این همه رنج و غم، تحمُّل کرد

صبر کرد و، به دل تقبُّل کرد

 

آخر الامر جامِ او، لبریز

شد صبوری، ز کام او سرریز

 

خون دلها چنین هویدا شد

زینبِ او به شور و غوغا شد

 

یا حسن ای تو ساقیِ صبرم

نظری کن، به لحظۀ مرگم

 

من که «حیرانِ» کوی تو هستم

دستِ خود را نما تو در دستم

 

جمادی1418