گلستان جگر

از دلِ خسته کِشَم آهِ دل و می گویم

که غریبم من و فریاد رسی می جویم

کاسۀ صبرِ دلم پُر شده از ماتم و غم

دست از دارِ جهان، با دلِ خون می شویم

خونِ دلها، زِ غمِ کوچه و مادر به دل است

بین، چسان، چادرِخاکیِ، وِرا، می بویم

سیلیِ کینه بُوَد علّتِ خونین دلی ام

تا دمِ مرگ، ز سیلیِ عدو می گویم

می کنم عقده گشایی، ز گلستانِ جگر

یکّه و بی کس و تنها، رو خون می پویم

ای که «حیرانِ» منی، دل بده بر داغِ دلم

لاله هستم من و از خونِ دلم می رویم