حضرت ام البنین سلام الله علیها

ای رودِ خروشان به لبِ، باغ اقاقی

ای ساحل طوفان زدگان،حضرت ساقی

ایام عزاداریِ مادر شده، برخیز

وقتِ غم و غمخواریِ مادر شده، برخیز

گویند همه فاطمیان، آجرک الله

ای ماهِ بنی هاشمیان، آجرک الله

تو ارشدِ ابناء و یلِ ام بنینی

امروز به حُزن و به غم و غصّه قرینی

شد باز قفس، گشت رها، همچو کبوتر

دیگر ز مدینه چو پدر، پر زده مادر

آن مادرِ دلخون، که برای تو غمین بود

بعدِ تو به چشمانِ تر و اشکِ جبین بود

با گریه ی او اهل مدینه به تلاطم

می سوخت چو شمعی ز فراق تو و انجُم

می گفت حسین جان و به دل شعله زنان بود

او قبله گه جمله بکائینِ زمان بود

تنها نه که شیعه، به غمِ ام بنین سوخت

دل سنگ ترین، مردِ عرب نیز، حزین سوخت

عمری زِغم و داغِ عظیمِ، جَبَلَ الصَّبر

می ساخت به گلزارِ بقیع، صورتی از قبر

آن صورتِ قبری که همیشه گِل و تَر بود

از اشکِ دو چشمانِ تَرَش، غرقِ اثر بود

دیگر به بَرَش ام بنین ناله ندارد

در بینِ بقیع، با قدِ خَم لاله ندارد