غنچه ی چیده

پس از تو ای پدر قدم خمیده

 

عجب ارثی به زهرایت رسیده

 

نه تنها قامتم  از غم کمان شد

 

که از هر تار مویم زد سپیده

 

برای یاری حیدر پدرجان

 

نگر زهرای تو با جان دویده

 

چهل ظالم علی را می کشیدند

 

فلک مثل علی تنها ندیده

 

کجایی تاببینی بین کوچه

 

عدویت پنجه بر رویم کشیده

 

به بازو و به پهلویم نظر کن

 

ببین از میخ در خونم چکیده

 

پدر شد محسنم نشکفته پرپر

 

که با ضرب لگد شد غنچه چیده